Prezident seçkiləri başa çatdı və Azərbaycan seçimini etdi. "2 aylıq kampaniya uğurla aparıldı” desək, yanılmarıq. Namizədlər seçici ilə işlədi, həm virtual, həm də canlı görüşlər maraqlı idi. Hətta yeniliklərin şahidi olduğumuzu da demək mümkündür. Maraqlı diskussiyalar, çağırışlar və bəzən də kütləyə ünvanlanmış müraciətlər eşidildi.
8 namizədin iştirak etdiyi rəqabət sonucunda prezident İlham Əliyev yenidən qalib gəldi. Növbəti 7 ildə İlham Əliyev ölkəni idarə edəcək. Təbii ki, hakimiyyət dəyişikliyini gözləyənlər də vardı, iqtidarın qalmasını istəyənlər də. İkincilərin istədiyi oldu. Bəs rəqiblərin təbriki oldumu?
Seçkidə iştirak edənlər təbrik etdilər, seçidə iştirak etməyənlər, boykot deyib, boykotun mexanizmini xalqa təqdim etməyənlər və xalqı boykota inandıra bilməyənlər isə nəinki təbrik etmədilər, əksinə səsverməyə bir həftə qalmışdan nəticəsi bəlli olmayan bir olaya qarşı mitinq təyin etdilər. Halbuki əksi olmalıydı. Sivil münasibətlər, dialoq mühiti üçün namizədlərin siyasi taktikasını seçkiyə qatılmayanlar da örnək seçsəydi, daha yaxşı olardı. Azərbaycan üçün olduqca vacib olan yeni və sivil siyasi münasibətlərin əsası qoyulardı. Təəssüf ki, ənənəvi qüvvələr bunu etmir, hətta hansısa formada problem yaratmağa cəhd edilir. Amma təkcə onlarmı?
Məncə, məsələnin mahiyyəti, kökü bu adamlar özləri deyil. Çünki Əli Kərimli də, Milli Şurada olan digərləri də güc və qüvvələrini bilirlər. Ənənəvi taktika ilə hakimiyyəti məğlub etmək mümkün deyil. Pərən-pərən düşməklə, sosial bazanı dağıtmaqla dünyanın heç yerində iqtidar olmaq alınmır. Çox sayda nümunələr göstərmək olar ki, güclü iqtidarların seçki qələbələri seriyasına son qoymaq üçün birlik və birgə mübarizə taktikası seçilməlidir. Amma bu adamlar nə etdilər? Onların əsas mübarizə subyekti hakimiyyət olmadı ki!.. İllərlə davam edən taktikalarına sadiq qaldılar. Hamam da, tas da köhnə oldu...
Özünü XİLASKAR obrazında təqdim edən (inanan daşa dönsün - müəl.) Əli Kərimli müxalifətin birgə mübarizəsi əvəzinə gah Müsavata qarşı gedişlər düşündü, gah Razi Nurullayevi cəbhəçilərin namizədi, AXCP sədri kimi seçkiyə qatıldığına görə təhqir etdirdi, gah müxalifət adına seçkiyə qatılan daha bir namizədi - Sərdar Calaloğlunu satqınlıqda günahlandırdı. Müxalifətin birgə seçki taktikasını əngəllədi. Bu gedişlərlə müxalifətin seçkiyə qatılan namizədləri qələbə qazana bilərdimi? ƏSLA!
Ölkədə daxili etiraz, müqavimət gücü zəifdir. Kimin nə iddia etməsindən asılı olmayaraq, reallıq və fakt budur. Prezident seçkilərinə etirazçı kütlənin məlum sayı dediyimizə sübutdur. Əksi olsaydı, Milli Şuranın Müsavat Partiyası ilə birgə "Məhsul" stadionunda təşkil etdiyi icazəli mitinqdə iynə atsaydın, yerə düşməzdi. Amma həmin etiraz mitinqlərində nəinki iynə, hətta çətir də istədiyi yerə düşürdü.
Xarici etirazçılara isə müqavimət təkcə iqtidarın deyil, həm də cəmiyyətin dirənişidir. Hamıya gün kimi aydındır ki, xarici gücün məqsədləri heç də ölkənin daxilindəki prolemləri həll etmək deyil. Onların maraqları öz istəklərini diktə etməkdir. Bir az da dəqiqləşdirsək, SÖMÜRGƏÇİLİKdir. Buna etiraz edən qüvvə isə güclü olur. Cəmiyyətin əsas və aparıcı kəsimi də həmin qüvvənin yanında yer alır. Çünki siyasi maliyyəyə marağı olmayanlardan savayı bir kimsə ölkəsinin sömügəçiliyiə məruz qalmasını istəməz.
Bir neçə gün öncə Prezidentin köməkçisi Əli Həsənov media ilə birgə iştirak etdiyi tədbirdə bunu çılpaqlığı ilə dedi. Cənab Həsənovun məlum açıqlaması bir çox qaranlıqları aydınlığa çıxardı və məlum oldu ki, bəzi ölkələr təbii sərvətlərimizdən əvəzsiz pay istəyir, Deməli, insan haqları da, söz və mətbuat azadlığı adı altında təşkil olunan hücumlar da vasitədir, məqsəd deyil. Xarici güclər öz maraqları naminə insan haqlarını, söz və mətbuat azadlığını imitasiya edir. ATƏT DTİHB-nun iki həftə ərzində bir-birindən fərqlənən açıqlama və hesabatları da bunun nümunəsidir.
Ona görə də xaricdən istiqamətlənən və təmin olunan sosial şəbəkə "çevrilişləri" ölkə üçün keçərli olmur və bu seçki zamanı da keçərli olmadı. Bu niyyətlərin əsas qayəsi Azərbaycanı iğtişaşlara, daxili çaxnaşmaya, vətəndaş qarşıdurmasına yem etmək olduğundan uğur qazana bilməzdi. Danışan adamlar da YAD DİLlərdə deyilənlərin AZƏRBAYCANcaya tərcüməçiləri idi. Orduxanlar, vidadilər sadəcə bu tərcüməçilərdir. Həm də olduqca pis tərcüməçilər. Onların tərcüməsində ölkəni daxili didişmlər meydanına çevirmək, müqavimət göstərənləri zəiflətmək və sonda SƏRFƏLİ VƏ SÖZƏBAXAN hakimiyyət formalaşdırmaq cəhdi açıq görünürdü. Nəticədə Azərbaycanı kimlərinsə "FORPOST"u etmək istəyirdilər. Cəmiyyət buna ciddi müqavimət göstərdi və uddu.
Xaricdən Azərbaycana yönələn bu sayaq təzyiqləri müşahidə edəndə adamın gözləri önünə 1876-1909-cu illərin Türkiyəsi (Osmanlı) gəlir. Türkiyəyə qarşı qurulan bütün tələləri önləyən, ölkəni ayaq üstdə saxlamağa çalışan, qüdrətini qoruyan Sultan II Əbdülhəmidi devirmək üçün ingilis, rus, fransız, yunan, amerikalı – bütün rejimlər dirəniş göstərirdi. Elçiliklər belə üsyan, çevriliş hazırlayan terror yuvasına çevrilmişdi. Məqsəd də Osmanlını yox etmək, bu torpaqlarda öz sömürgəçiliklərini davam etdirmək, balaca dövlətlər yaratmaq, petrol ərazilərini ələ keçirmək idi. Əsas şüar insan haqları, etniklərin (ermənilərin) hüquqları, mətbuat azadlığı olsa da, görünməyən amac Türkiyəni dağıtmaq idi. Sultan Əbdülhəmidin siyasi zəkası və bacarığı, xalqın ona inamı, dövlət və millət eşqi xainlərin əl-qol açmasına imkan vermirdi. Onda daxili satqınlar tapılırdı, kombinasiyalar qurulurdu, daxildən seçilmiş satqınların əli ilə ölkəyə qarşı planlar icra edilirdi.
İndi Azərbaycana qarşı daha bir məkrli plan hazırlanıb. İlham Əliyevin müqaviməti nə Qərbin, nə Rusiyanın, nə İranın planlarına uyğun gəlir. Yeni-yeni kombinasiyalar qurulur, cəmiyyəti parçalayacaq qədər bütün oyunlara baş vurulur. Bu YAD DİLLƏRDƏ danışanların TƏRCÜMƏÇİLƏRi isə bizim aldanmışlardır. Bu adamlar təkcə onlara verilən vədlərə yox, həm də aldıqları, alacaqları paraya aldanıblar. Çünki nə Qərbdəki bir sıra dairələr, nə Rusiya, nə İran müstəqil siyasi kursu olan Azərbaycan sevmir, sevə də bilməz. Pulu da elə-belə vermirlər, verdikləri hər dolların hesabı soruşulur, lazım gəlsə, qan bahasına...
1993-cü ildə Azərbaycan eyni taleyi yaşadı. Elçibəy hakimiyyətini kimlər və niyə devirdi? Çox zaman dediyimiz kimi, Elçibəy hakimiyyətinə təkcə İrana, Rusiyaya bağlı qüvvələrmi son qoydu? Heç Qərb dövlətlərinin, yaxud "Britiş Petrolium”un (BP) nin iştirakı olmadımı? Rusiya, İran Qərbin, yaxud böyük şirkətlərin birmənalı müdafiə etdiyi hakimiyyəti devirə bilməzdi.
Son anda Elçibəyin gücü ona yetdi ki, hakimiyyəti onların istədikləri, planlaşdırdıqları şəxsə yox, mərhum Heydər Əliyevə ötürə bildi. Xarici siyasi sərmayəçilər bununla da uduzdular. PLAN İFLASA UĞRADI. Əvvəlcə Heydər Əliyevin də hakimiyyəti qoruyub saxlaya bilməyəcəyinə inandılar, yoxsa ona da hakimiyyətə gəlməyə imkan verməzdilər. Əgər bilsəydilər ki, Heydər Əliyev siyasi məharəti və təcrübəsi ilə onların planlarını önləyəcək, Azərbaycan dövləti qurulacaq, heç zaman onun hakimiyyətə gəlməsinə imkan verilməzdi. Sonradan dəfələrlə onun da hakimiyyətdən uzaqlaşdırılmasına cəhd etdilər. 6 rayonun işğalı işə yaramayanda 1994-cü ilin oktyabrında Surət Hüseynovun İKİNCİ QİYAMI ilə, bu da alınmayanda, 1995-ci ilin martında OMON hadisələri ilə...
İndi də eyni durumdur, bir başqa formada 1993-cü ili təkrarlamaq arzusunda olanlar var... Bizi birlik xilas edir və edəcək. Bundan sonra sivil siyasi qüvvələrin yeni və güclü komandası ilə...
Bu müdafiə deyil. Reallığı dəyərləndirmək, həqiqəti söyləmək lazımdır. Seçki də, nəticə də xalqın niyyətindən, istəyindən alınan sonucu verdi...
Rəfail Becanov
